روزهایمان از پی هم می گذرد . . .
مایی که مذهبمان شیعه است . . .
مایی که اعتقاد به وجود ائمه ای داریم که خلیفه و جانشین خداوند در زمینند . . .
مایی که دوازده امام داریم و می گوییم دوازدهمین اماممان زنده است . . .
نه چونان ما که او انسان کامل بر روی زمین و بنده معصوم و مطیع خداست، ثبات عالم به وجود اوست، همه به طفیل آن بنده کامل روزی می خوریم ولی . . .
باز قصه، قصه بی معرفتی و بی وفایی است .
تمام راه ظهور تو با گنه بستم
دروغ گفته ام آقا که منتظر هستم.
کسی به فکر شما نیست راست می گویم
دعا برای تو بازیست راست می گویم.
اگرچه شهر برای شما چراغان است
برای کشتن تو نیزه هم فراوان است.
تمام راه ظهور تو با گنه بستم
دروغ گفته ام آقا که منتظر هستم
کسی به فکر شما نیست راست می گویم
دعا برای تو بازیست راست می گویم
اگرچه شهر برای شما چراغان است
برای کشتن تو نیزه هم فراوان است
من از سرودن شعر ظهور می ترسم
دوباره بیعت و بعدش عبور می ترسم
من از سیاهی شب های تار می گویم
من از خزان شدن این بهار می گویم
درون سینه ما عشق یخ زده آقا
تمام مزرعه هامان ملخ زده آقا
کسی که با تو بماند به جانت آقا نیست
برای آمدن این جمعه هم مهیّا نیست
قلبی که بر اثر عصیان و نافرمانی و گناه و کینه و کدورت از کار افتاده شد، دیگر نمی تواند ازعالم الهی تغذیه کند و در نتیجه متاع بی ارزشی است که حتی شیطان هم خریدارش نیست
قلب متاع بی ارزش
انسان برای رشد و تکامل و حیات واقعی در دنیا و آخرت نیاز به ابزار و امکاناتی دارد و بدون اینها زندگی برای او سخت و جانفرساست.
خداوند نیز همه ی ابزار لازم را برای او آفریده و در اختیار او قرار داده است. از چشم و گوش و زبان و اعضای بدن تا قوای مدرکه و مخیله.
هر عضوی از بدن برای کار خاصی خلق شده است. چشم برای دیدن، گوش برای شنیدن، بینی برای بوئیدن و در صورت نقص و بیماری آن عضو از کار می افتد.
قلب نیز در سیستم حیاتی بدن وظیفه خاصی دارد؛ کار قلب تحویل اکسیژن و مواد غذایی به تمام ارگان ها و بافت های بدن می باشد.
این کار توسط قلب با پمپاژ خون از ریه ها به تمام نواحی بدن صورت می گیرد. خون سپس توسط قلب به ریه ها باز می گردد و در نتیجه جریانی به صورت مدار شکل می گیرد که شما را در طی شبانه روز و برای سال ها زنده و نگه می دارد.
دو قلب برای هر انسان
هر انسانی دارای دو قلب است:
قلب ظاهری که همان قلب صنوبری است و قلب روحانی باطنی که حقیقت انسان است.
میگن پُشت سر مسافر آب بریزی بر میگرده...
اشک که از آب زلال تره ...
چرا مسافر من بر نمی گرده…؟
تو را به جای همه کسانی که نشناخته ام دوست می دارم
تو را به خاطر عطر نان گرم
برای برفی که اب می شود دوست می دارم
تو را به جای همه کسانی که دوست نداشته ام دوست می دارم
تو را به خاطر دوست داشتن دوست می دارم
برای اشکی که خشک شد و هیچ وقت نریخت
لبخندی که محو شد و هیچ گاه نشکفت دوست می دارم
تو را به خاطر خاطره ها دوست می دارم
برای پشت کردن به ارزوهای محال
به خاطر نابودی توهم و خیال دوست می دارم
تو را برای دوست داشتن دوست می دارم
تو را به خاطردود لاله های وحشی
به خاطر گونه زرین افتاب گردان
تو را به خاطر دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همه کسانی که ندیده ام دوست می دارم
تو را برای لبخند تلخ لحظه ها
پرواز شیرین خا طره ها دوست می دارم
تو را به اندازه همه کسانی که نخواهم دید دوست می دارم
اندازه قطرات باران ، اندازه ستاره های اسمان دوست می دارم
تو را به اندازه خودت ، اندازه آن قلب پاکت دوست می دارم
تو را برای دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همه کسانی که نمی شناخته ام ... دوست می دارم
تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیسته ام ... دوست می دارم
برای خاطر عطر نان گرم و برفی که آب می شود
و برای نخستین گناه...
تو را به خاطر دوست داشتن ... دوست می دارم
تو را به جای تمام کسانی که دوست نمی دارم ... دوست می دارم
ای ناجوانمرد . . .
به خودت نگاه کن.
فردای تو این است .
امروزت را سالم بساز ،
تا به فردایت امیدوار باشی .
مهدی جان . . .
مردم یک دنیا، دست دعا و التماسشان برای آمدن تو، رو به درگاه خداست .
این چشمان منتظر و دستان رو به دعا را بیشتر از این در انتظار مگذار .
ای پیامبر، تو وصیت کردی . . .
اما باور نمی کنی که امت تو چگونه به وصیت تو عمل کردند. کاش از دست های گرمی نپرسی که هیچ گاه پس از تو، دست های تنهای علی علیه السلام را در صبحگاهان غربت نفشرد و هیچ جوابی، پرنده های سلامش را نرسید!
مرور می کنی خاطرات هزار ساله نوح را، تنهایی آدم را، زخم های ایوب را و امتحان ابراهیم را. با آمدن آدم علیه السلام آمده ای و بعد از عیسی علیه السلام به پیامبری رسیده ای.
فرشته ها صدایت می کنند؛ اما هنوز دلتنگ و نگران امتت هستی.
هرچند اتمام حجت کرده ای، هرچند عادل ترین نگهبان را بر آنان گمارده ای، اما دلشوره اینکه پس از تو چه خواهد شد، رهایت نمی کند.
پیامبری تو...
سبکبار بال می زنی، تا دورتر از دست رس همه پرنده ها و فرشته ها.
اما چه بهارها و اردیبهشت ها در حسرت دیدن تو از راه خواهند آمد، ای بهشتی ترین!
تجربه غروب روزهای جمعه، تجربه ای کاملا آشناست؛ احساس اندوهی خفیف، اضطرابی مبهم و نوعی بی قراری آزاردهنده، آن چیزی است که این روز را از بقیه روزهای هفته متمایز می کند. براستی راز این احساس ناخوشایند و مبهم در چیست؟
چرا با وجود چشم انتظاری یک هفته ای تا انتهای هفته برای بودن در کنار خانواده و فراغت از کار، آخر هفته ای چنین غمبار و دلگیر در انتظار ماست؟
آنچه از شواهد پیداست، این فقط ما نیستیم که به چنین عارضه ای دچاریم. غربی ها هم که روزهای یکشنبه را تعطیل هستند، این احساس غریب را سندرم روزهای یکشنبه نامیده اند و این همان احساسی است که شما در عصر روزهای جمعه تجربه می کنید.
عصر روزهای جمعه است که غرق در بی قراری، اضطراب، افسردگی، بی خوابی، فقدان انگیزه و انرژی، اندوه مبهم و اشتغال ذهنی برای کوهی از وظایف و کارهای هفته بعد هستید.
خسته ام میفهمید؟!
خسته از آمدن و رفتن و آوار شدن.
خسته از منحنی بودن و عشق.
خسته از حس غریبانه این تنهایی.
بخدا خسته ام از اینهمه تکرار سکوت.
